Parti du discours | verbe |
---|---|
Prononciation | /ɪriˈteːrə(n)/ |
Césure | ir·ri·te·ren |
Indicatif | |
---|---|
Présent | Passé |
(ik) irriteer | (ik) irriteerde |
(jij) irriteert | (jij) irriteerde |
(hij) irriteert | (hij) irriteerde |
(wij) irriteren | (wij) irriteerden |
(jullie) irriteren | (jullie) irriteerden |
(gij) irriteert | (gij) irriteerdet |
(zij) irriteren | (zij) irriteerden |
Subjonctif | |
Présent | Passé |
(dat ik) irritere | (dat ik) irriteerde |
(dat jij) irritere | (dat jij) irriteerde |
(dat hij) irritere | (dat hij) irriteerde |
(dat wij) irriteren | (dat wij) irriteerden |
(dat jullie) irriteren | (dat jullie) irriteerden |
(dat gij) irriteret | (dat gij) irriteerdet |
(dat zij) irriteren | (dat zij) irriteerden |
Impératif | |
Singulier/Pluriel | Pluriel |
irriteer | irriteert |
Participes | |
Participe présent | Participe passé |
irriterend, irriterende | (hebben) geïrriteerd |
afrikaans | irriteer |
---|---|
allemand | reizen; aufreizen; erregen; erzürnen; irritieren; angreifen |
anglais | irritate |
espagnol | acuciar; incitar |
espéranto | iriti |
féringien | arga; erta; ørkymla |