Synonyme: achterstellen, verwaarlozen, verzuimen, negligeren
| Wortart | Verb |
|---|
| Aussprache | /vərˈzak(n)/ |
|---|
| Trennung | ver·za·ken |
|---|
Konjugation
| Indikativ |
|---|
| Präsens | Präterium |
|---|
| (ik) verzaak | (ik) verzaakte |
| (jij) verzaakt | (jij) verzaakte |
| (hij) verzaakt | (hij) verzaakte |
| (wij) verzaken | (wij) verzaakten |
| (jullie) verzaken | (jullie) verzaakten |
| (gij) verzaakt | (gij) verzaaktet |
| (zij) verzaken | (zij) verzaakten |
| Konjunktiv |
|---|
| Präsens | Präterium |
|---|
| (dat ik) verzake | (dat ik) verzaakte |
| (dat jij) verzake | (dat jij) verzaakte |
| (dat hij) verzake | (dat hij) verzaakte |
| (dat wij) verzaken | (dat wij) verzaakten |
| (dat jullie) verzaken | (dat jullie) verzaakten |
| (dat gij) verzaket | (dat gij) verzaaktet |
| (dat zij) verzaken | (dat zij) verzaakten |
| Imperativ |
|---|
| Einzahl/Mehrzahl | Mehrzahl |
|---|
| verzaak | verzaakt |
| Partizipien |
|---|
| Präsenspartizip | Perfektpartizip |
|---|
| verzakend, verzakende | (hebben) verzaakt |
Ik heb mijn plicht verzaakt.
Dat ze haar ware aard moest verzaken, nam zǝ er maar bij.